Weemoed
Weemoed
Ik ben 72 geworden. ‘For Ever Young’ is een prachtig lied, waar je troost kan uit putten, maar dat lukt mij nu even niet. Mijn zus Lutgarde overleed plots en van de Zeven aan tafel blijf ik nu met mijn broer Paul nog alleen achter...
In de tuin van mijn zus namen we bij een koffietafel afscheid van haar. Het gaf mij een overweldigend gevoel van melancholie. In mijn gedachten dwaalden beelden van mijn kindertijd, waarbij mijn zussen een grote rol speelden. Ze bemoederden mij omdat ik de jongste was. Ze vertroetelden en betuttelden mij, alsof ik zonder hen niet tegen de wereld op kon en eigenlijk is dat ook zo. Ik voel mij verweesd en heb het moeilijk de draad weer op te nemen.
De avond voor de begrafenis vierde ik nog het groeifeest van mijn kleinzoon Boas, van een contrast gesproken! Leven en dood liggen zo dicht bij elkaar. Ik trek mij best op aan het bruisende leven van die twee prachtige kleinkinderen, maar besef des te erger de vergankelijkheid van ons bestaan.
Ik zing nog altijd met hart en ziel omdat mijn leven daar van afhangt, dat kan mijn publiek getuigen. Gelukkig dat ik dat nog heb! Als ik daarna door de nacht naar huis rijd spreek ik in mijn gedachten met al die mensen, die er niet meer zijn. Dat troost mij!
Johan Verminnen
Bijgevoegd interview met zus Lutgarde werd in 2011 afgenomen nav ‘Johan Verminnen 60 jaar’
